W Liście do Efezjan, porównując kapłaństwo Starego Przymierza i kapłaństwo Nowego Przymierza, zauważa się, że kapłaństwo Starego było zewnętrzne, nie miało żadnych związków z sercem. W Starym Testamencie mówi się czasami o sercu króla: Salomon na przykład prosi Boga, by obdarzył go „sercem uległym” (1 Krl 3,9), a Księga Przysłów stwierdza, że „serce króla to kanały wody w ręku Pana” (Prz 21,1). O sercu kapłana natomiast nie mówi się nigdy, stary kult nie ma żadnego związku z sercem.

Kult jest definiowany przez Prawo, urzeczywistnia się przez umowne obrzędy zewnętrzne, składa się ofiary z zabitych zwierząt. Kapłan ma wykonywać obrzędy i to wszystko!
Jezus zastąpił ten kult zewnętrzny i umowny kultem osobistym i egzystencjalnym, który wychodzi od Jego serca. Kapłaństwo Chrystusa urzeczywistnia Nowe Przymierze, polegające na podarowaniu wierzącym nowego serca, do którego zostaje wlany nowy duch: Duch Święty. Aby ustanowić Nowe Przymierze, Jezus zaakceptował ofiarniczą przemianę swego serca, pragnąc uczynić z niego właśnie nowe serce. (…)

Więcej przeczytasz w najnowszym numerze kwartalnika PASTORES 100 (3) Lato 2023.

Kard. Albert Vanhoye SJ (1923-2021), biblista, sekretarz Papieskiej Komisji Biblijnej oraz konsultor Kongregacji Nauki Wiary i Kongregacji ds. Wychowania Katolickiego. W Polsce opublikowano m.in. jego książki: Wzrastać w miłości, Jezus Chrystus, nasz arcykapłan oraz (we współpracy z Franco Manzim i Ugo Vannim SJ) Kapłaństwo Nowego Przymierza.