 |
 |
 |
Bibliografia: |
WkrótceDrodzy Czytelnicy! Kończy się nowicjat, rok propedeutyczny, seminarium, i kończy się formacja, bo jedni składają śluby wieczyste, a inni przyjmują jeszcze sakrament święceń. Zarazem wydaje się niewiarygodne, aby formacja miała trwać bez końca. A jednak! 1. Zasady formacji. Należałoby wskazać przynajmniej trzy. Pierwsza to zasada dzielenia życia z Chrystusem. Wprawdzie zwykło się je nazywać towarzyszeniem naszemu Panu, ale pojęcie jest dość szerokie i może obejmować także pozory bycia z Jezusem. Chodzi natomiast o przeżywanie własnej paschy (in forma Christi) z paschą Zbawiciela. Praktycznym wyznacznikiem tej drogi jest służba, życie „dla” (bp Z. Kiernikowski). Bylibyśmy jednak w błędzie, licząc na własne siły. Możliwość nowego życia gwarantuje Duch Ojca, który przychodzi z pomocą naszej słabości (Rz 8,26), czyli usuwa przeszkody do trwania na drodze usynowienia i wołania: Abba. Obie zasady łączą się z zasadą eklezjologiczną. Niezależnie od powołania każda formacja chrześcijańska rozwija się w Kościele. Wprawdzie ujawniane w nim skandale umniejszają wiarygodność wyznaczonych do tego pasterzy, jednak największym zagrożeniem jest bylejakość życia ucznia. 2. Drogi formacji. Można wyróżnić kilka, ale nie należy ich rozdzielać ani jednej z wielu przeceniać. Drogą jest odkrywanie prawdy i wyjaśnianie prawd wiary, co nie ma nic wspólnego z rozwijaniem swej życzliwości i hojności (abp C. J. Chaput). Sama wiedza jednak nie wychowa (J. Pulikowski). Drogą jest życie według sumienia, którego dziś może się nie kwestionuje, ale nadaje mu się inne znaczenie, pojmując je między innymi jako efekt powtarzających się postaw społecznych (ks. I. Mroczkowski). Drogą jest spowiedź księdza, a właściwie jego nawrócenie (ks. M. Szymula), i obejmuje nie tylko nazywanie złych czynów grzechami, ale rozeznawanie tego, co byłoby lepsze dla Pana. Jest to również droga bez końca, co pokazuje życie kard. S. Wyszyńskiego (M. Wójtowicz SJ). I chodzi o to, by nie tylko zbaczać z drogi myślenia światowego, ale by zdecydowanie iść drogą myślenia teologicznego, które nie zamyka się w murach akademickich (K. Wons SDS). U podstaw teologicznego świata leży słowo Boże (P. Szyrszeń SDS). Droga ta przeplata się z drogą liturgiczną, która prowadzi ku dziękczynieniu; pomaga to odejść od samozadowolenia i koncentracji na sobie (ks. W. Janyga, M. Zachara MIC). Znaczenie tych dróg potwierdza nowe Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis (ks. W. Rzeszowski). Truizmem byłoby stwierdzenie, że zawsze pozostaje ważna psychofizyczna droga rozwoju człowieka, ale mądrością życiową jest umiejętność usytuowania siebie na właściwym jego etapie (s. B. Zarzycka ZSAPU). Do istotnych dróg formacji należą także spotkania z innymi. Uczą rozumienia drugiego człowieka, czego przykład dał Jan Tyranowski, a potwierdził św. Jan Paweł II (P. Zuchniewicz). Dotyczy to pasterzy, rodzin (W. i A. Urmańscy) i tych, którzy dorastają do małżeństwa, niekoniecznie ze stanu wolnego, ale także z sytuacji konkubinatu (J. Pyda OP). Niech Duch Pana kieruje nas na właściwe drogi według dobrych zasad!
KAZIMIERZ PEK MIC Od RedakcjiDrodzy Czytelnicy! Radykalizm jest terminem codziennego życia – jedni do niego nawołują, inni się od niego odżegnują. A jeśli przyjąć, że istnieje radykalizm chrześcijański, to jaki on jest: konfesyjny, naturalny, stały, spontaniczny, dla wszystkich czy niektórych, dla młodych czy sędziwych? W każdym pokoleniu są tacy, którzy szukają radykalnego stylu życia niekoniecznie inspirowanego Ewangelią. Tymczasem to sam Jezus Chrystus, Jego Kościół, a w nim zwłaszcza święci (M. Kotyński CSsR) mogą pomóc w tych poszukiwaniach.
1. Na czym polega radykalizm świętych? Na pewno na naśladowaniu Jezusa Chrystusa w Jego drodze posłuszeństwa Ojcu (ks. A. Kiełtyk). Innym ważnym aspektem dojrzewania chrześcijanina w świętości jest perspektywa szukania i zajmowania ostatniego miejsca (ks. M. Warowny). Ostatecznie, w życiu zarówno wiernych świeckich, jak i konsekrowanych i duchownych chodzi o radykalizm miłości (rozmowa z abp. G. Rysiem). Przy okazji, gdy wracamy do korzeni naszej wiary, całe życie i posługa stają się przez to coraz bardziej owocne (ks. R. Skrzypczak). Każde pokolenie daje odpowiedź wierności Bogu i Kościołowi. W pierwszym pokoleniu uczniów świadectwo wiary i rozeznawania drogi Bożej zostawił nam św. Paweł Apostoł (ks. T. Rąpała), zaś w średniowieczu św. Franciszek z Asyżu (S. C. Napiórkowski OFMConv). Z kolei św. Tomasz Morus za wierność sumieniu zapłacił najpierw więzieniem, a następnie śmiercią (J. V. Schall). 2. W czym może się wyrażać radykalizm w naszym pokoleniu? Modne staje się to, co ekstremalne, ale czy rzeczywiście jest to ewangeliczne? (ks. M. Cholewa). Na pewno w dobie dyktatury relatywizmu potrzebujemy odwagi w szukaniu obiektywnej prawdy, podobnie jak to robił ks. prof. Wincenty Granat (M. Walczak), i odwagi jej głoszenia (ks. S. Haręzga), nawet wbrew panującej modzie i oczekiwaniom słuchaczy. Tym bardziej, że pojawiają się nowe/stare niebezpieczeństwa, jak choćby homoherezja zagrażająca podstawom naszej cywilizacji i posłudze w Kościele (D. Kowalczyk SJ). Abyśmy się nie pogubili w modnych prądach różnych poglądów, w Kościele podejmujemy ciągle na nowo namysł nad formacją, też formacją intelektualną (P. Bortkiewicz TChr). Potrzebujemy wytrwałości w czytaniu znaków czasu, aby odkrywać Boże powołanie, podążać drogą nawrócenia (Siostra kontemplacyjna) i podejmować dzieła Boże (ks. P. Kulbacki, K. Czerwionka CR). 3. Jednym z zasadniczych wymiarów radykalizmu jest wierność i posłuszeństwo Bogu i Kościołowi. Mocnym świadectwem małżonków starających się o potomstwo jest podjęcie mozolnego wysiłku poznawania swojej płodności poprzez korzystanie z naprotechnologii, a nie droga na skróty, czyli procedura in vitro (Renata i Michał). Nie mniej znaczy radykalne poszanowanie życia najsłabszych i upośledzonych oraz opieka nad nimi (M. Jaworski OCD). Wyrazem wierności jest też posłuszeństwo przełożonym w zakonie, a nie realizowanie swoich ambicji zawodowych za wszelką cenę (P. Stanisławczyk OFMConv), życie ukryte w Bogu (A. Derdziuk OFMCap), podejmowane we wspólnocie z innymi (rozmowa z A. Hejnowiczem OFMConv, ks. B. Kania), ale z czystymi motywacjami (A. Rusak). Pozostaje ciągle otwarta sprawa, jaką odpowiedź ja sam dam Panu Bogu na zaproszenie do życia Ewangelią. Życzymy naszym Czytelnikom odwagi tych poszukiwań i dobrych odpowiedzi. KS. MIROSŁAW CHOLEWA redaktor naczelny Dyskusja o diakonacie na dwudziestolecie PASTORESZ okazji dwudziestolecia kwartalnika Pastores dnia 21 listopada 2018 odbyła się dyskusja panelowa o diakonacie w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie. Tematyka została wybrana z racji dziesięciolecia ustanowienia diakonatu stałego w Archidiecezji Warszawskiej. Prowadził rozmowę ks. Henryk Zieliński redaktor naczelny tygodnika Idziemy, wzięli w niej udział ks. prof. Józef Naumowicz (diakonat w starożytności), dk Bogdan Sadowski (diakonat współcześnie), dk Krzysztof Ważyński z Archidiecezjalnego Seminarium Redemptoris Mater, dk Łukasz Starczewski z Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie oraz ks. Mirosław Cholewa redaktor naczelny kwartalnika Pastores. Poruszono wiele ciekawych zagadnień w trakcie dyskusji: jakie było miejsce diakonów w życiu Kościoła okresu patrystycznego? A co z diakonisami w pierwszym okresie życia Kościoła? Dlaczego po pierwszym tysiącleciu zaniknął diakonat stały w Kościele zachodnim, a zachowano go w Kościele wschodnim? Czym kierowali się ojcowie soborowi w trakcie Vaticanum II, że po tysiącu lat zdecydowano się przywrócić diakonat stały mężczyzn żonatych, też w Kościele zachodnim? Czy wynikało to z dyscypliny celibatu i braku powołań do prezbiteratu, czy też z samej istoty Kościoła na wzór Chrystusa, Który „przyszedł aby służyć”? Jak obecnie wygląda sytuacja diakonów stałych w Kościele zachodnim? Czy diakonat jest sakramentem? Jak to się ma do kapłaństwa? Jak diakoni są formowani do tej posługi w Kościele? Na czym polega ich posługa? Konkluzję tej rozmowy można zamknąć w stwierdzeniu, że powrót diakonatu stałego w Kościele zachodnim pełniej ukazuje istotę Kościoła misyjnego i służebnego. Widać wyraźny rozwój diakonatu stałego w wielu częściach świata, a w ostatnich dziesięciu latach też w Polsce. Może się to okazać bardzo pomocne w nowych wyzwaniach duszpasterskich przed jakimi staje Kościół współcześnie. Dyskusja panelowa o diakonacie będzie opublikowana w jednym z kolejnych numerów Pastores. W PASTORES 80Od Redakcji KS. WOJCIECH BARTKOWICZ
Artykuły ANDRZEJ NOWAK, Kościół – fundament polskiej niepodległości: 1918-1939 KS. WALDEMAR CHROSTOWSKI, Biblijne spojrzenie na ojczyznę JACEK SALIJ OP, Więź narodu polskiego z Kościołem MONIKA WALUŚ, Nie emancypacja, ale... ABP CHARLES J. CHAPUT, Niesłabnący blask prawdy CEZARY RITTER, Architekt wolności JAN MAZUR OSPPE, Jakim prawem ludzie jeszcze normalnie myślą?
Nasza rozmowa Nie jesteśmy Kościołem niemym. Rozmowa z ABP. ZBIGNIEWEM STANKIEWICZEM Mądrzejsi o trudne doświadczenia. Rozmowa z WIESŁAWEM JANEM WYSOCKIM
Nasza modlitwa KS. STANISŁAW HARĘZGA, Chrystus zburzył mur wrogości KS. ROBERT MUSZYŃSKI, Poręka ojczyzny niebieskiej
Z życia Kościoła KS. JERZY SZYMIK, Wolność według Ratzingera JACEK KOWALSKI, Wiara, kultura, patriotyzm RICHARD P. FITZGIBBONS, Dorosłe dzieci rozwodników
Pytania i odpowiedzi DARIUSZ KOWALCZYK SJ, Wcześniej rozważyć...
Świadectwa „Sprawiedliwy” ks. Michał Sopoćko Witold Pilecki – życie spełnione w powołaniu Zainteresować młodzież historią Jeden Kościół na różnych ziemiach Walka o serce Nie ma ludzi przegranych
Lektury Kultura To Our Readers Contents
Od Redakcji Drodzy Czytelnicy! Minęło przeszło 1050 lat od początków polskiej państwowości, 100 lat od przywrócenia Polski na mapie Europy po skandalicznym rozgrabieniu jej ziem przez sąsiadów, 29 lat od wyborów kończących narzucony przez Stalina eksperyment realnego socjalizmu. W tych kluczowych dla historii Polski momentach jednym z wielkich aktorów był Kościół. Nie byłoby Polski, jaką znamy, gdyby nie wielowiekowa praca owego akuszera polskiej duszy. 1. Nie istnieje człowiek bez ojczyzny/ojczyzn, zaś mit „szlachetnego dzikusa”, bez zakorzenienia, bez tradycji, jest tylko oświeceniową utopią. Ten antropologiczny paradygmat jest obecny w narracji biblijnej. Swoją ojczyznę ma Jezus, swoje ojczyzny mają Jego uczniowie (ks. W. Chrostowski). Również po drugiej stronie życia czeka nas kolejna przestrzeń zakorzenienia, którą Biblia nie waha się nazwać ojczyzną (ks. R. Muszyński). 2. Nie istnieje Kościół bez zakorzenienia w „tu” i „teraz” ziemskich ojczyzn. Reguła wcielenia dotyczy także eklezjalnego ciała Chrystusa. Zbitka Polak-katolik nie powinna w tym kontekście nikogo dziwić ani gorszyć, oczywiście, jeśli nie jest używana w sensie wykluczającym (J. Salij OP). Mamy się czym chwalić, gdy chodzi o dziejową komunię losów narodu i Kościoła (A. Nowak). Mamy też nad czym rozmyślać, gdy zastanawiamy się nad przyszłością tego związku – czy wiara zdoła w naszych czasach utrzymać swoje zdolności kulturotwórcze, czy zdoła inspirować nowe postacie patriotyzmu (J. Kowalski)? 3. Si vis pacem, para bellum… Mądrość starożytnych potwierdza historia wielu narodów, które utraciły swą państwowość, gdyż nie potrafiły o siebie zadbać. Wie o tym dobrze Kościół, który nieustannie toczy walkę przeciwko „duchowym pierwiastkom zła na wyżynach niebieskich” (Ef 6,12). Służąc ziemskim ojczyznom swoją wiedzą i doświadczeniem, spotyka się on czasem z zarzutem, jaki król izraelski wytoczył prorokowi Micheaszowi: „ja go nienawidzę, bo mi nie prorokuje dobrze, tylko zawsze źle” (2 Krn 18,7). Mamy jednak robić swoje i nie milczeć, gdy trzeba wołać (rozmowa z abp. Z. Stankiewiczem). Strzegąc własnej Tradycji/tradycji, inspirujemy rządzących do prowadzenia roztropnej polityki historycznej (rozmowa z W. J. Wysockim). Każdego, kto chce słuchać, ostrzegamy przed ideologicznymi uwodzicielami (J. Mazur OSPPE). 4. Mocni ludzie nadają historii kierunek. Tu znów Kościół może być korepetytorem – stawiając na świętych, docenia siłę moralnego przywództwa i funduje zdrowe autorytety. Gdy wspominamy zawiłe dzieje suwerenności Polski w XX wieku, nie sposób nie wspomnieć zarówno wielkich architektów wolności – a wśród nich św. Jana Pawła II (C. Ritter), jak i cichych bohaterów uporczywej walki o Polskę – w tym milionów polskich kobiet, które ratowały tkankę polskości po klęskach zrywów zbrojnych (M. Waluś). 5. Nie zapominamy wreszcie o tym, że warunkiem niepodległości państw jest niepodległość serca ich obywateli. Równowaga pomiędzy wolnością i prawdą jest tematem mistrzowsko opracowanym w encyklice Veritatis splendor, którą w 25-lecie wydania przypominamy (abp C. J. Chaput). Prorocze wskazania – w kontekście współczesnego zamętu – odnajdujemy także w pracach kard. Josepha Ratzingera (ks. J. Szymik). KS. WOJCIECH BARTKOWICZ Zmarł brat Moris MaurinWe wtorek 15 maja zmarł brat Moris Maurin - francuski zakonnik, członek zgromadzenia Małych Braci Jezusa, były przełożony polskiej wspólnoty. W naszym kraju mieszkał od blisko 30 lat. Publikujemy jego krótkie świadectwo o modlitwie, które ukazało się w PASTORES w tłumaczeniu pani Anny Foltańskiej.
Pod spojrzeniem Jezusa, Świadectwa, 39(2008) nr 2, s. 169-171.
W Zgromadzeniu Małych Braci Jezusa cicha modlitwa serca, adoracja i zjednoczenie z Bogiem są bez wątpienia czymś bardzo osobistym. Żyjąc w ten sposób od wielu lat, mam jednak coraz większą pewność, że modlitwa w ciszy, zwłaszcza wtedy, gdy praktykujemy ją razem, znacząco wpływa na nasze braterskie relacje – we wspólnocie i z innymi ludźmi. Kościół uznaje, iż naśladując pokornego i ukrytego Jezusa z Nazaretu, realizujemy właściwe nam powołanie kontemplacyjne przez adorację Chrystusa w Eucharystii, ewangeliczne ubóstwo, pracę fizyczną i rzeczywiste uczestnictwo w społecznych warunkach życia ludzi bezimiennych i będących w świecie bez znaczenia. W Pastores 78
Drodzy Czytelnicy! W prasie spotkać można głosy krytyczne na temat politycznego zaangażowania Kościoła w Polsce. Co ciekawe, stawiane są zarzuty zarówno nadmiernego, jak i niedostatecznego zaangażowania biskupów czy prezbiterów w tej dziedzinie. Największy rezonans wywołują, gdy zgłaszają je sami duchowni, występujący w mediach w roli „samotnych wilków”. 1. Wątek ten w perspektywie biblijnej podejmuje ks. Zdzisław Pawłowski, przywołując podjętą przez króla Jeroboama próbę przekupienia proroka z Judy. Prorok odrzuca nie tylko królewski podarunek, ale także zaproszenie na ucztę. Trudno bowiem prorokować przeciwko władcy, a potem brać udział w wystawnym przyjęciu w królewskim w pałacu. Albo wolność Kościoła, albo wstęp na salony i dostęp do królewskiego menu. Kwestia wolności wiąże się mocno z pytaniem o lojalność chrześcijan wobec ich własnego państwa. Trzeba – Orygenes ustawia tę sprawę jednoznacznie – „być lojalnym wobec państwa, ponieważ państwo zostało ustanowione przez Stwórcę. Należy się cześć cesarzowi, ale uwielbienie – tylko Bogu” (L. Nieścior OMI). 2. Na Soborze Watykańskim II zasadniczo zmieniono podejście Kościoła do spraw politycznych, pozostawiając je wiernym świeckim. Oznaczało to wycofanie się księży z działalności stricte politycznej. Jaka zatem misja pozostaje duchownemu jako głosicielowi słowa Bożego? „Jezus nie założył formacji politycznej (...). Był obecny wszędzie tam, gdzie człowiek (...) potrzebował zbawienia” (ks. S. Dyk). Podobnie ksiądz powinien być dla wszystkich. Jego misją jest głoszenie ewangelicznego orędzia, bez paktowania ze światem (ks. R. Skrzypczak), bez zbędnych kompromisów na rzecz jednej partii czy jednej politycznej ideologii. Skutkiem takiej postawy może być także prorockie osamotnienie wśród swoich (W. Osadczy). Dariusz Kowalczyk SJ zwraca uwagę na potrzebę rozróżniania między świątynią, amboną a salą konferencyjną czy mediami jako wymagającymi innych sposobów głoszenia katolickiej nauki społecznej. Zauważa także, że ubocznym efektem nowego stosunku do polityki jest to, że Kościołowi brakuje dzisiaj silnej katolickiej opinii publicznej. Dzieje się tak, ponieważ instytucjonalny Kościół wycofał się z wielu pól aktywności, na których jego obecność jest czymś całkowicie zwyczajnym (G. Górny). 3. W numerze znajdziemy ważną refleksję Wandy Półtawskiej na temat wiecznej aktualności encykliki Humanae vitae, której jubileusz obchodzimy w tym roku. Jej wskazania mogą się niektórym wydawać trudne, ale to „małżeństwo jest trudne zawsze, bo miłość małżeńska jest najtrudniejszą miłością. Wymaga całopalenia, oddania całego życia, i ciała, i duszy”. Małżeństwo jednak to nie owoc ślepych sił przyrody czy produkt wykreowany choćby przez Radę Europy – „nie człowiek wymyślił małżeństwo, ale Bóg”. Warto, aby także duszpasterze, nauczając o czystości, bardziej ufali Bogu niż socjologii.
KS. PIOTR MAZURKIEWICZ
Od Redakcji
Artykuły KS. ZDZISŁAW PAWŁOWSKI, Król i dwaj prorocy LEON NIEŚCIOR OMI, Chrześcijaństwo a władza polityczna w starożytności BP MAREK SOLARCZYK, Duchowni katoliccy w polskim parlamencie KS. PIOTR MAZURKIEWICZ, Polityka jako roztropna troska o dobro wspólne KS. PIOTR KULBACKI, Król czy Sługa? Chrystus według ks. Blachnickiego DARIUSZ KOWALCZYK SJ, Ksiądz wobec Boga i cezara KS. ROBERT SKRZYPCZAK, Dobry pasterz czy wyszkolony lider? GRZEGORZ GÓRNY, Skąd antyklerykalizm w Hiszpanii?
Nasza rozmowa Humanae vitae – na wieczność. Rozmowa z WANDĄ PÓŁTAWSKĄ
Tacy jesteśmy, tak myślimy. Wypowiedzi ALUMNÓW WYŻSZEGO METROPOLITALNEGO SEMINARIUM DUCHOWNEGO W WARSZAWIE
Nasza modlitwa KS. JAKUB SZCZEŚNIAK, Nie miałbyś żadnej władzy nade Mną... KS. STANISŁAW DYK, Polityka w przestrzeni liturgicznej S. MARLENE, Oczekiwać jak Symeon i Anna
Z życia Kościoła KS. JACEK GRZYBOWSKI, Teologia wyzwolenia – Marks i Chrystus w służbie ludu WŁODZIMIERZ OSADCZY, Bp Grzegorz Chomyszyn – prorok zapomniany
Pytania i odpowiedzi KS. PIOTR MAJER, Ponad wszelkimi stronnictwami
Świadectwa Trwać na posterunku W czasach chorobliwej nadwrażliwości... Jedynie ofiarny stos? Polityka mojego życia Powołanie do diakonatu? Naga prawda
Lektury Kultura Ogłoszenia To Our Readers Contents Drodzy Czytelnicy!Od obecnego numeru nieco wzrasta cena „Pastores”. ks. Mirosław Cholewa Bez podzielonego serca - rozmowa z bp. Stanisławem Kędziorą (zm. 25 grudnia 2017)Bez podzielonego serca z ks. bp. STANISŁAWEM KĘDZIORĄ, biskupem pomocniczym diecezji warszawsko-praskiej, rozmawiają Józef Augustyn SJ i ks. Tadeusz Huk Jaki jest dzisiaj kontekst wychowania kleryków i księży? Bardzo często pytamy dzisiaj o metody oddziaływania duszpasterskiego, a mało o formację kapłańską od strony duchowej i intelektualnej. Przeżywamy trudne czasy: relatywizm moralny, skomplikowaną sytuację społeczno-polityczną, częste ukazywanie Kościoła w negatywnym świetle przez środki społecznego przekazu, coraz to nowe i trudniejsze wyzwania konsumpcyjnego stylu życia. Stajemy przed ludźmi, którzy nie czują głodu duchowego, a świat zewnętrzny i współczesna technika sprzyjają temu, żeby ukierunkować się na to wszystko, co zewnętrzne, co niesie świat. Jeden z biskupów z Kamerunu uzasadnił tego rodzaju uwarunkowania zjawiskiem, jakie obserwuje w swojej diecezji. Mieszkańcy wioski w buszu, gdzie nie ma elektryczności, składają się na zakup telewizora i agregatu do wytwarzania prądu, by oglądać telewizję z różnych części świata. Ci ludzie, bardzo ubodzy materialnie i duchowo, naraz mają kontakt ze światem wielkiego bogactwa, techniki i ten kontrast rujnuje ich wnętrze. Jak dotrzeć do tych ludzi z Ewangelią? Rekolekcje kapłańskie w Księżówce 201712.06 - 14.06.2017 (poniedziałek-środa)Łukasz Miśko OP – Dominikanin, przełożony domu i parafii w Salt Lake City w USA oraz dyrektor Catholic Newman Center na Uniwersytecie Utah.
26.06 - 29.06.2017 (poniedziałek-czw.) Ks. Maciej Majek – Ojciec duchowny Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Siedleckiej Już wkrótce PASTORES 77
„W miarę jak światła wiary słabną, wzrok ludzi się zacieśnia.” Jak nie pogubić się w naszej cywilizacji, tak niestabilnej i tymczasowej, która zyskała wręcz miano „dyktatury relatywizmu”? Gdzie szukać pomocy i oparcia w wewnętrznych zmaganiach i kryzysach? Czy wierność Bogu i powołaniu jest jeszcze w „modzie” i czy w ogóle jest możliwa? 1. Realia życia nie napawają optymizmem, gdyż neopogaństwo osiedliło się nawet w Kościele (ks. A. Draguła), a obecną sytuację już 50 lat temu przewidywał prorok – ks. Joseph Ratzinger. Z kolei według papieża Franciszka „w kulturze tymczasowości nawet obecna chwila pozbawiona jest jakiegokolwiek zakorzenienia” i nie może stanowić trwałego punktu odniesienia (ks. P. Mazurkiewicz). Problem nie jest nowy, bo sam Jezus spotykał się z niezrozumieniem i odrzuceniem ze strony nie tylko tłumów, ale i uczniów (ks. W. Chrostowski). W życiu księdza pojawiają się dylematy związane z rozeznaniem drogi i kierunkiem zaangażowania się w Kościele (R. Szmydki OMI). Może go dopaść kryzys związany z zakochaniem się w kobiecie, niewiernością zobowiązaniu czystości w celibacie i podwójnym życiem. W zależności od tego, jak dany ksiądz potraktuje swoje dylematy, trudności i grzechy, odbuduje się jego relacja z Chrystusem i jego życie na nowo nabierze blasku i sensu, gdyż „decyzje najbardziej słuszne powstają na poziomie serca” (rozmowa z K. Wonsem SDS), albo utonie „w rozpaczy i bezsilności” (A. Rusak). Źle przeżyte kryzysy prowadzą niekiedy do odejścia, które ostatecznie jest porażką samego prezbitera i zgorszeniem oraz bólem także dla świeckich (Marianna). Polecamy książkę "Moc milczenia"!Nakładem Wydawnictwa Sióstr Loretanek ukazała się kolejna książka kardynała Roberta Saraha. Serdecznie polecamy! Polecamy książkę "W drodze do Niniwy"Serdecznie polecamy książkę kardynała Roberta Saraha pod tytułem "W drodze do Niniwy". Wspaniały autor, wspaniałe rozważania, naprawdę warto sięgnąć! Więcej informacji i możliwość zakupu tutaj: http://sklep.loretanki.pl/wiara-i-zycie/4049-w-drodze-do-niniwy.html Editorial PASTORES 74Drodzy Czytelnicy! Zaproponowany tytuł kolejnego numeru kwartalnika nawiązuje do jednej ze sfer relacji duchownych najbardziej dziś opisywanych i ukazywanych w mediach. W znacznej mierze dotyczą one dramatycznie zaprzepaszczonych więzi z dziećmi, a wręcz przestępstw, jakich dopuścili się duchowni w ostatnich dziesięcioleciach. Mylne byłoby jednak przekonanie, że w takiej sytuacji należy jedynie nabrać dystansu do dzieci, by uniknąć problemów. Jakie zatem rozwiązania wychowawczo-duszpasterskie są trafne? Modlitwa za kapłanówPrzed 18 laty, 4 lutego 1999 roku w Zgromadzeniu Sióstr Rodziny Betańskiej powstała Betańska Misja Wspierania Kapłanów - BMWK. Wyrosła ona z charyzmatu wspólnoty jako owoc adoracji Jezusa w Najświętszym Sakramencie w intencji kapłanów. Skierowana jest do wszystkich osób, które pragną modlić się za konkretnego kapłana przez całe swoje życie, stając się jego duchowym opiekunem. Zadaniem Misji jest: - formacja ludzi świeckich do głębszego poznania i zrozumienia daru kapłaństwa w Kościele, - wypraszanie świętości życia dla kapłanów, - dotarcie z modlitewnym wsparciem do każdego kapłana imiennie, aby ochraniać i wspierać jego posługę.
Od redakcjiW artykule ks. Piotra Mazurkiewicza zamieszczonym w 73. numerze PASTORES (s. 137) początek zdania w drugim akapicie powinien brzmieć: Mogą zatem dziwić słowa skierowane przez francuskich duchownych do kard. Marca Ouelleta 14 października 2016 roku...Za powstały błąd przepraszamy. Życzenia świąteczneDrodzy Czytelnicy PASTORES!W jutrzni Bożego Narodzenia Kościół będzie się modlił takimi słowami: "Na sianie Bóg się dał położyć / Nie gardząc nędznym stajni żłobem". Niech tajemnica Wcielenia pomaga nam przyjmować w pokorze nasze życie, łącznie z tym, co w nim nędzne i trudne. Nowonarodzony Chrystus niech wspiera Was i błogosławi we wszystkich zadaniach, pracy duszpasterskiej i dążeniu do świętości. Wesołych Świąt!  Konferencja "Przemoc w Kościele?", 9.12.2016 - relacja
Uczestnicy dyskusji „Przemoc w Kościele?” zgodzili się, że zjawisko przemocy narasta. Księża - ks. Mirosław Cholewa, redaktor naczelny kwartalnika „Pastores” i ks. prof. Piotr Mazurkiewicz, pracownik Instytutu Politologii UKSW oraz sekretarz generalny Komisji Konferencji Episkopatów Unii Europejskiej COMECE w latach 2008-2012, bywali obiektami agresji słownej. Przemoc w internecie jest odbierana jako nieodłączny element mediów społecznościowych. Ks. prof. Mazurkiewicz mówił o przemocy wobec ludzi Kościoła w społeczeństwach zachodnich, szczególnie we Francji i Belgii. Zdarza się, że nie robi ona już wrażenia na społeczeństwie, tak jak było, gdy władze zatrzymały w areszcie domowym episkopat Belgii, otwierały grobowce prymasów tego kraju, żeby je przeszukać.
Konferencja prasowa "Przemoc w Kościele?"Katolicka Agencja Informacyjna i Wydawnictwo „Bernardinum” wraz z redakcją kwartalnika „Pastores” zapraszają na konferencję prasową pt. PRZEMOC W KOŚCIELE? W spotkaniu udział wezmą: ks. dr Mirosław Cholewa, redaktor naczelny „Pastores” ks. prof. Piotr Mazurkiewicz, politolog UKSW, redakcja „Pastores” Marcin Walczak, doktorant KUL, promocja „Pastores” Konferencję poprowadzi red. Alina Petrowa-Wasilewicz, KAI --------------------------------------------- Spotkanie odbędzie się w Domu Arcybiskupów Warszawskich ul. Miodowa 17/19, w piątek 9 grudnia 2016 o godz. 12.00. XIX Targi Wydawców Katolickich w LublinieZapraszamy na XIX Targi Wydawców Katolickich w Lublinie, a na nich zwłaszcza na stanowisko Wydawnictwa Bernardinum, gdzie będzie można kupić kilka ostatnich numerów PASTORES w atrakcyjnej cenie. Szczegóły: http://archidiecezjalubelska.pl/blog/xix-targi-wydawcow-katolickich-17-19-11-2016/Editorial PASTORES 73Drodzy Czytelnicy! Chrześcijaństwo to nie jest wygodna religia jedynie dla sytych, wręcz przeciwnie (J. V. Schall SJ). Kościół poddawany jest przemocy od początku swojego istnienia, co zapowiedział już sam Chrystus Pan (J 15,20). Każde pokolenie musi podjąć refleksję, jak odnosić się do przemocy, której jesteśmy brutalnie lub w sposób bardziej zawoalowany poddawani, zarówno przez obcych, jak i przez swoich.
1. Jaka przemoc? Spotykamy się z wieloma jej przejawami, tak w historii, jak współcześnie. Jednym z nich jest wzbudzanie agresji wywodzącej się z fałszywych pobudek religijnych w islamie, o czym wspomniał w Ratyzbonie papież Benedykt XVI, cytując bizantyjskiego cesarza, Manuela II Paleologa (ks. A. Halemba). Z kolei Kościołowi zarzuca się stosowanie przemocy, przytaczając działania inkwizycji, która przecież była inicjatywą świeckich władz, by stawiać granice bezprawiu i bronić ładu społecznego (G. Górny). Także obecnie doświadczamy przekraczania utrwalonych tradycją granic estetycznych, moralnych oraz tematycznych, choćby w sferze kultury audiowizualnej (A. Regiewicz). Jako duszpasterze spotykamy się z różnymi przejawami przemocy wobec nas podczas pełnionej posługi (ks. M. Cholewa, ks. B. Pergoł). Docierają do nas też ofiary przemocy domowej, dochodzi do aktów przemocy między księżmi, a także ze strony kleryków. Mogą wystąpić różne jej formy: atak słowny, fizyczny czy uporczywe milczenie i ignorowanie drugiego (J. Augustyn SJ). Pod pretekstem przeciwdziałania przemocy wobec kobiet podważa się instytucję małżeństwa i rodziny (M. Jurek). Odpowiedzią na to ze strony Kościoła jest wzmożenie działań duszpasterskich dla dobra małżeństwa, zwłaszcza pomoc młodym przed zawarciem sakramentu i w pierwszych latach po jego zawarciu (ks. P. Mazurkiewicz). Ale także wyrazem troski o pokrzywdzonych i oszukanych małżonków jest uproszczenie procedury pomocnej przy stwierdzaniu nieważności małżeństwa (T. Wytrwał OP). 2. Jak reagować na przemoc? Najważniejszą odpowiedź daje Chrystus Pan, gdy cierpliwie znosi mękę i przyjmuje haniebną śmierć na krzyżu (ks. M. Warowny). Szczególna odpowiedzialność w prowadzeniu owczarni Pana właściwą drogą spoczywa na pasterzach Kościoła (G. Pani SJ). Heroicznym sposobem naśladowania Chrystusa jest męczeństwo, jak również obecność wśród wyznawców islamu, czy praca z prostytutkami lub trwanie brata zakonnego w ubóstwie i prostocie (świadectwa). Niekiedy ludzie Kościoła podejmowali wprost walkę obronną przed prześladowaniami (M. Kotyński CSsR). Jednak zasadniczym sposobem ewangelicznej reakcji na przemoc jest modlitwa za agresorów, gotowość przebaczenia i miłość nieprzyjaciół (A. M. Faszczowa). Trzeba w tym wszystkim roztropności i nieskazitelności, aby nie izolując się od wrogów, być dla nich żywą Ewangelią (ks. S. Haręzga). Moc życia ewangelicznego nie wynika z nas samych – to Duch Święty Pocieszyciel uzdalnia do składania świadectwa (A. Jerominek MIC). Co Bóg, który ostatecznie „zawsze stawia na przyszłość, na jutro” (ks. W. Bartkowicz), chce nam powiedzieć, nie tylko na zakończenie Roku Miłosierdzia, w kwestii miłości miłosiernej? KS. MIROSŁAW CHOLEWA PASTORES 70 w promocjiSerdecznie polecamy PASTORES 70 (1) 2016 w atrakcyjnej cenie 10 złotych. Warto kupić dla siebie, lub na prezent dla znajomego księdza... W środku piszą m. in.: Peter Kreeft, Jan Żaryn, Wojciech Giertych OP, Dariusz Kowalczyk SJ, ks. Andrzej Draguła. Polecamy: http://ksiegarnia.bernardinum.com.pl/pl/p/PASTORES-nr-702016-Byc-blizej-ludzi/947E-wydanie PASTORESPrzypominamy o możliwości zakupu PASTORES w wersji elektronicznej. Nie tylko daje to możliwość lektury pisma w każdym momencie, dzięki czytnikom elektronicznym, ale także pozwala zaoszczędzić - zwłaszcza w prenumeracie. Polecamy: http://www.egazety.pl/bernardinum/e-wydanie-pastores.htmlPASTORES na Targach Książki w KrakowieW dniach 27-30 października 2016 r. odbędą się 20. Międzynarodowe Targi Książki w Krakowie. PASTORES będzie można nabyć na stoisku Wydawnictwa Bernardinum - A5. Serdecznie zapraszamy! Więcej informacji na stronie internetowej Targów. www.ksiazka.krakow.plRozmowa z ks. Tadeuszem ZasępąDnia 18 września 2016 w Rużomberku zmarł Tadeusz Zasępa, polski ksiądz archidiecezji częstochowskiej, teolog, w latach 2008-2014 rektor Katolickiego Uniwersytetu w Rużomberku na Słowacji, nauczyciel akademicki KUL. Publikujemy rozmowę z ks. Tadeuszem, która ukazała się w PASTORES 61(2013) nr 4.http://pastores.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=536%3Asuymy-przede-wszystkim-czowiekowi&catid=56%3A6142013&Itemid=83&lang=pl Zapraszamy na rekolekcjeSerdecznie zachęcamy do uczestnictwa w rekolekcjach kapłańskich organizowanych przez Archidiecezję Warszawską. Na rekolekcje mogą się zapisywać kapłani ze wszystkich diecezji. Harmonogram przedstawia się następująco: 6 – 10 listopada (Konstancin – Jeziorna) – rekolekcje w milczeniu – prowadzi ks. prof. Stanisław Haręzga 13 – 16 listopada (Konstancin – Jeziorna) – prowadzi ks. Adam Kiełtyk - temat: „Jezus Chrystus – kapłan godny wiary. Jezusowe kapłaństwo w Liście do Hebrajczyków” 20 – 23 listopada (Bielany) – prowadzi ks. Bernard Kozłowski 26 – 29 grudnia (Bielany) – prowadzi Biskup Michał Janocha Szczególnie polecamy rekolekcje w milczeniu, na których ks. prof. Stanisław Haręzga, znany biblista i nasz autor, rozwinie temat: "W apostolskiej szkole ewangelizacji. Rekolekcje lectio divina z Pawłem i Barnabą (Dzieje Apostolskie)". Więcej informacji można uzyskać na stronie Archidiecezji: http://archidiecezja.warszawa.pl/ksieza/formacja-kaplanska/ Strona 1 z 2
Płyta: "Jan Paweł II do kapłanów" z numerem specjalnym PASTORES 2 ( 2010 ) "Na dzień skupienia"
|
Ośrodki rekolekcyjne
Partnerzy
Pastores poleca
|
|||||||||||||
Copyright: Wydawnictwo BERNARDINUM Sp. z o.o.
Polityka prywatności
