Im bardziej zakładamy, że parafia ma być dynamiczna ewangelizacyjnie, zdolna do głoszenia Chrystusa oraz do towarzyszenia w drodze do dojrzałości tym, którzy uwierzyli, by sami mogli stać się świadkami wiary, tym bardziej przekonujemy się, że taka wizja zależy od zdrowego współdziałania między pasterzami i świeckimi. Warto zatem przyjrzeć się niektórym newralgicznym obszarom tej współpracy.
Będzie to przegląd mocno subiektywny i ograniczony rozmiarami tekstu oraz zorientowany na kwestie praktyczne, pojawiające się w duszpasterstwie parafialnym. Wreszcie pisany z perspektywy duszpasterza, na co warto brać poprawkę. Być może perspektywa doświadczenia świeckich wydobyłaby inne kwestie.
Przełożeństwo jako służba
Temat współpracy ze świeckimi w duszpasterstwie parafialnym wypada zacząć od kwestii spinania się pewnej teorii z praktyką. A konkretnie od pytania, czy model teologiczny relacji świeccy – duchowni, obecny w bieżącym nauczaniu Kościoła, jest faktycznie realizowany w życiu wspólnot parafialnych. Jeśli już w tym momencie ktoś z czytelników się żachnął, że znowu będzie o „jakichś abstrakcyjnych teoriach”, to jednocześnie odkrył w sobie objaw choroby, która Kościół w Polsce toczy dość skutecznie, a mianowicie przekonania o bezużyteczności teologii z perspektywy duszpasterstwa parafialnego. Jakkolwiek należy mieć nadzieję, że wśród czytelników „Pastores” choroba ta ma nieco łagodniejszy przebieg, to jednak przestrzegać przed nią warto. Dlaczego?
Więcej przeczytasz w najnowszym numerze kwartalnika PASTORES 102 (1) Zima 2024.
KS. GRZEGORZ STRZELCZYK (ur. 1971), teolog-dogmatyk, adiunkt Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Śląskiego; odpowiada za formację stałą prezbiterów archidiecezji katowickiej. Opublikował m.in. książki: Po co Kościół, Teraz Jezus. Na tropach żywej chrystologii i Przyjaciel grzeszników. Boga portret własny.
