„Powstał Eliasz, prorok jak ogień, a słowo jego płonęło jak pochodnia” (Syr 48,1). Tymi słowami autor natchniony charakteryzuje wyjątkową postać proroka Eliasza, którego przewodnią cechą życia poświęconego Bogu była żarliwa gorliwość o Jego chwałę.

Sukcesy i droga ku kryzysowi

Czasy, w których przyszło Eliaszowi spełniać swoje posłannictwo pod rządami królów Achaba, Ochozjasza i Jorama w IX wieku przed Chrystusem, naznaczone były z jednej strony względnym dobrobytem materialnym, a z drugiej inwazją pogaństwa. Właśnie wtedy Izrael uległ czarowi bałwochwalstwa za sprawą królowej Izebel, która – stając się żoną Achaba – sprowadziła do Izraela kult Baala, bożka deszczu i płodności. Król Achab za namową swojej żony zaczął służyć Baalowi, a na jego cześć wzniósł ołtarz w zbudowanej dla niego świątyni w Samarii. Autor natchniony o samym królu Achabie napisał, że „więcej czynił złego niż wszyscy królowie, którzy przed nim byli, drażniąc tym Pana, Boga Izraela” (1 Krl 16,33). W tym kontekście wyjątkowe staje się samookreślenie proroka Eliasza, który na początku swej misji przedstawia się jako ten, który służy Bogu, albo jako ten, który stoi przed Jego obliczem (1 Krl 17,1; 18,15). Właśnie to stawanie przed obliczem Boga jest źródłem tożsamości proroka, jego siły i mocy. Bóg, Jego panowanie, wielkość i miłość stają się rdzeniem duchowości Eliasza. Kiedy ogłasza on klęskę suszy, mającą sprowadzić straszliwy głód na Izraela, Bóg zaprasza go, aby… (…)


Więcej przeczytasz w najnowszym numerze kwartalnika PASTORES 102 (1) Zima 2024.

ANDRZEJ JEROMINEK MIC (ur. 1964), teolog, proboszcz parafii pw. Miłosierdzia Bożego w Zakopanem – Cyrhli, rekolekcjonista.