Księga Koheleta wskazuje na marność i przemijanie, czyli nietrwałość wszystkiego, i pustkę, jaka po tym zostaje. Prawda, że „wszystko jest hewel, ulotne jak dym”, niesie pocieszenie i obietnicę. Przemija bowiem wszystko „oprócz Boga i prawdy Bożej” – szczęścia, które będzie trwać przez całą wieczność. Autor opisuje doświadczenie szukania Boga po omacku, tu, na ziemi, szukania szczęścia w Bogu na różnych duchowych ścieżkach, w zmaganiach z samym sobą, przez namysł nad ludzką kondycją i życiowymi prawdami, dzięki napotkanym ludziom i ich historiom.
Mądrymi towarzyszami na tych drogach są Antoni Pustelnik, Mistrz Eckhart, Henryk Suzo, kontemplacyjni mnisi, także ukochany przez Krzysztofa Pałysa OP o. Joachim Badeni. Z każdym z nich można się spotkać jak z przyjacielem, każdego poprosić o radę, przed każdym otworzyć swe serce. Droga do Boga prowadzi przez nasze pragnienia, plany, ambicje i stopniowe ich tracenie, uczenie się pokory najczęściej przez upokorzenia. Wielu doświadcza bezradności i pustki wewnętrznej, której nie da się wypełnić „ani aktywnością apostolską, ani słowem, ani wyobraźnią”. „Droga ciemności – zaznacza autor – trwa tak długo, aż wypali się w nas egoizm (...) i pojawi się łagodność na przyjmowanie tego, co jest”. Nieuniknionym etapem tej drogi jest prawdziwe samopoznanie, ponieważ „w życiu z Chrystusem chodzi o to, aby poznać siebie, a następnie o sobie zapomnieć”. W te prawidła wpisuje się doświadczenie kapłaństwa, czyli umierania dla Chrystusa, kiedy najwięcej siły daje modlitwa, zwłaszcza „samotna i niewidoczna dla świata”, a „każdy ksiądz powinien uczyć się umiejętności bycia niepotrzebnym”. Myśli autora i cytowanych przezeń przewodników duchowych to istny skarbiec refleksji na niespieszne chwile osobistej modlitwy, medytacji, zadumy „w ciszy i samotności”, z których zrodziła się ta książka. Cisza i samotność nie są bowiem ani przekleństwem, ani rzadkim luksusem, lecz naturalnym stanem dającym człowiekowi szczęście, gdyż przybliżającym go do Boga.
ak
PASTORES 106 (1) 2025
