Drodzy Czytelnicy!

Czyj jest Kościół? Pytanie nie jest czysto teoretyczne i nie jest łatwe. Jednak niejednoznaczna odpowiedź lub jej brak sprawia, że dyskusje o Kościele przeradzają się w spory takich rozmiarów, że niszczą relacje i stanowią zgorszenie dla świata (J. Kupczak OP).
W obecnym numerze kwartalnika proponujemy drogę namysłu nad udzieleniem odpowiedzi na postawione pytanie. Inspiracją stała się jedna z konferencji Benedykta XVI, którego Pan niedawno odwołał do siebie. Mówił do duchownych diecezji rzymskiej. Zwrócił uwagę na znaczenie katechumenalnego zmysłu pasterzy i wiernych świeckich. Pozwala to wracać do „ja” w Chrystusie i „my” w Kościele.

1. Kościół jest Ojca i Syna, i Ducha. Wśród wielu słów Jezusa są takie, które jednoznacznie wskazują, czyj jest Kościół: „zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą” (Mt 16,18). Zrozumienie tej wypowiedzi, wbrew pozorom, nie zależy od tego, co zostało powiedziane, ale raczej od tego, jak postrzega się Autora tych słów. Z kolei od tego, jak postrzega się Jezusa, zależy obraz Kościoła. Można to zobaczyć na przykładzie, uzasadnionego biblijnie i nieco zapomnianego współcześnie, tytułu Christus Servator. Wskazuje on, że Syn Boży w odniesieniu do ludzi jest tym, który zachowuje i strzeże, zaś w odniesieniu do Ojca jest sługą zbawienia (W. Skóra MIC). Jeśli weźmie się pod uwagę jeszcze inną obietnicę Jezusa: „Duch Prawdy (...) doprowadzi was do całej prawdy” (J 16,13), to można powiedzieć, że Kościół swój początek ma w Trójjedynym i do Niego należy. Wciąż kształtuje On swój Kościół przez Słowo (S. Zatwardnicki) i Ducha (K. Guzowski SPr). Dzieje się tak mimo wielorakich form odrzucenia Bożego królowania (ks. W. Janyga). Nie można jednak nie zauważać zwycięstw Bożej sprawiedliwości (K. Pek MIC) i przykładów tęsknoty za życiem z Jezusem w roli głównej (M. Kotyński CSsR).

2. Kościół jest pasterzy i wiernych świeckich. Nie jest przesadą, gdy oni powiedzą „mój Kościół”, mając na uwadze świat relacji małych i większych wspólnot, poczynając od Kościoła domowego, parafii czy diecezji (rozmowa z D. Kowalczykiem SJ). Żylibyśmy jednak w błędzie, gdybyśmy nie widzieli nieudanych prób budowania grup na wymyśloną przez ludzi modłę (R. Broniek OP) bez jakiejkolwiek zależności od następców Apostołów (ks. W. Nowacki). Św. Piotr otrzymał obietnicę i zadanie: „tobie dam klucze królestwa niebieskiego” (Mt 16,19), które – wyjęte z kontekstu – brzmiało tak, jakby już wszystko od niego zależało (G. Ginter SJ). W pierwszym przymierzu Bóg także niektórym dał podobne obietnice i zadania. Realizowały się one na drogach i bezdrożach (ks. K. Chmielewski). „Mój Kościół” jest także wtedy, gdy proboszcz wycofa się z powołania i inny musi zająć jego miejsce (ks. J. Chyła) lub gdy trwa wojna (G. Górny), albo gdy kilka czy kilkanaście lat po święceniach przychodzi doświadczenie niespełnienia (Ł. Mazurek MIC). W takich i podobnych okolicznościach szansą są rekolekcje, czas na nawrócenie do miłości Ojca oraz służby dla sióstr i braci (rozmowa z ks. W. Chrostowskim).
Kościół jest Boga i ludzi. Uzasadnienie tkwi w misterium Jezusa Chrystusa – Boga i Człowieka. Dlatego postrzega się Kościół jako misterium, bo jest złączone miłością Ojca i Syna, i Ducha Świętego.[1]

KAZIMIERZ PEK MIC

[1] W całym numerze stosujemy następujące skróty: ChL – Jan Paweł II, adhortacja Christifideles laici; KK – Sobór Watykański II, Konstytucja dogmatyczna o Kościele Lumen gentium; KKK – Katechizm Kościoła Katolickiego; MD – Jan Paweł II, list Mulieris dignitatem; PG – Patrologiae cursus completus. Series Graeca; RMis – Jan Paweł II, encyklika Redemptoris missio; TMA – Jan Paweł II, list Tertio millennio adveniente; UUS – Jan Paweł II, encyklika Ut unum sint; VD – Benedykt XVI, adhortacja Verbum Domini.