Drodzy Czytelnicy!

Czy można być z Jezusem i zarazem ze światem? A może trzeba wybrać: jedno albo drugie? Kościół – zarówno jako całość, jak i w osobie każdego pasterza – staje dziś wobec konkretnych wyborów. Proponujemy trzy obszary, które mogą pomóc zatrzymać się, posłuchać i uważniej odczytać, dokąd prowadzi Duch Święty.

1. Człowiek wobec wyboru: samotne „ja” świata, wspólnotowe „my” Jezusa. W kulturze skupionej na indywidualizmie i samorealizacji łatwo ulec pokusie zamknięcia się w samotnym „ja”. Zaczynamy naprawdę żyć, gdy odkrywamy, że zostaliśmy stworzeni do relacji, które mają swe źródło w Ojcu, Synu i Duchu (R. Słupek SDS). Prawdziwe spełnienie rodzi się nie z niezależności, ale z wejścia w komunię – z Bogiem i drugim człowiekiem. Stopniowe zatracanie odniesienia do osoby ludzkiej skutkuje zagubieniem człowieka, jego wykorzenieniem (M. Gierycz). Biblijna opowieść o Amnonie, Tamar i Absalomie odsłania dramat relacji i moralnych zaniechań, które niszczą to, co najbardziej ludzkie (V. Anselmo SJ). Spór o związki jednopłciowe jest de facto sporem o rozumienie człowieka i jego powołania do miłości (P. Bortkiewicz TChr). Od Komisji Doktrynalnej Konferencji Biskupów Katolickich Stanów Zjednoczonych otrzymujemy pomocny dokument o granicach technologicznych modyfikacji ludzkiego ciała.

2. Kościół wobec wyzwania: Ewangelia nie do negocjacji, człowiek nie do utracenia. „Najbardziej niszczące dla Kościoła nie są nawet bolesne skandale, ale pełzająca nijakość” (K. Wons SDS). Kluczowe pytanie w duszpasterstwie dotyczy tego, jak pozostać wiernym Ewangelii, a zarazem nie stracić wrażliwości na los człowieka. Pomaga w tym odróżnianie tego, co niezmienne, jak prawdy wiary, od tego, co podlega ewangelicznej aktualizacji w zmieniających się kontekstach (ks. W. Nowacki). Wciąż trzeba głębszego wczytania się w Boży zamysł wobec świata (M. Majdan). Duszpasterstwo staje się miejscem konfrontacji z kulturą, która często nie pomaga człowiekowi żyć głębiej (M. Kotyński CSsR). Głoszenie Chrystusa domaga się zakorzenienia w Kościele i liturgii (W. Prus OP). A „zaufanie wierności Pana, która nigdy nie zawodzi”, otwiera na nadzieję (G. Pani SJ).

3. Potrzeba uważności i rozeznawania. Pasterz wobec presji skuteczności i powierzchownych oczekiwań musi umiejętnie rozeznawać i odważnie wybierać Bożą drogę (ks. D. Wachowiak). Kryzysy mogą oznaczać nie ostateczną porażkę, lecz początek głębokiej przemiany (rozmowa z Krzysztofem Dyrkiem SJ, s. Estera). Nadzieją dla nas pozostaje pierwszeństwo Bożego działania i miłosierdzia na drodze wiary (G. Ginter SJ). Ważne okazuje się zachowanie przez człowieka wierności Bogu pośród trudów codzienności (M.), co prowadzi do ostatecznego zwycięstwa (ks. K. Chmielewski). Spójność zgłębianej a potem głoszonej Ewangelii (Joanna) oraz ewangelicznego stylu życia przesądza o wiarygodności Kościoła i jego misji (J. Nowak, ks. G. L. Tyc).

Nie wszystko, co łatwe, prowadzi do życia. Świat się zmienia, ale Chrystus nadal w nim działa i szuka serc ludzi gotowych iść Jego drogą. Nie rezygnuje też z tych, którzy, zagubieni, jeszcze nie chcą dać się poprowadzić.[1]

KS. MIROSŁAW CHOLEWA
redaktor naczelny

[1] W całym numerze stosujemy następujące skróty: AL – Franciszek, adhortacja Amoris laetitia; DN – Franciszek, encyklika Dilexit nos; EV – Jan Paweł II, encyklika Evangelium vitae; KK – Sobór Watykański II, Konstytucja dogmatyczna o Kościele Lumen gentium; KKK – Katechizm Kościoła Katolickiego; NMI – Jan Paweł II, list Novo millennio ineunte; VD – Benedykt XVI, adhortacja Verbum Domini.