Skończyły się czasy, gdy Kościół, jak za czasów kontrreformacji, mógł przyciągać do siebie siłą władzy i autorytetu. Dziś „wyrażenie «Kościół naucza» nic nie znaczy poza Kościołem”. Weigel udowadnia, że szansą jest katolicyzm ewangeliczny, daleko bardziej wymagający niż katechetyczno-dewocyjny. Bycie katolikiem to nawiązanie dojrzałej przyjaźni z Jezusem i pielęgnowanie tej relacji przez całe życie. Niestety, wielu, także osoby duchowne i zakonne, jest formalnie w Kościele, ale egzystencjalnie pozostaje wyznawcami innej religii. Kanonicznie to katolicy, nieekskomunikowani, prawnie wszystko jest w porządku, natomiast mentalnie to schizmatycy. Potrzebują alternatywnej religii albo pełnego nawrócenia. Głoszenie Jezusa Chrystusa jako Pana jest główną przyczyną konfliktu współczesnej kultury z Kościołem. Katolicy muszą najpierw zrozumieć i przyjąć powołanie do głoszenia Ewangelii i życia według niej, dopiero wtedy mogą ewangelizować. Szczególną rolę mają tu do spełnienia biskupi jako nauczyciele i pasterze. Prezbiterzy w katolicyzmie ewangelicznym są ikonami, żywą reprezentacją Jezusa, funkcje zarządców parafii schodzą na dalszy plan. Wszyscy, razem ze świeckimi, działają wspólnie w Duchu, służąc darami łaski, jakie każdy z nich otrzymuje. Weigel widzi miejsca wymagające reformy, stawia ocenę i w wielu przypadkach podaje sposoby zaradzenia kryzysowi. Na przykład modelem reformy episkopatu jest wzór Wojtyły, który w trudnych warunkach potrafił połączyć funkcje nauczyciela, pasterza i administratora. Autor proponuje nowe kryteria wyboru biskupów. W prezbiteracie zaś widzi konieczność akcentowania radykalnego bycia uczniem, podkreśla znaczenie celibatu i posłuszeństwa. W formacji seminaryjnej kładzie nacisk na mocną teologię, apologetykę, przygotowanie do kaznodziejstwa i celebrowania świętej liturgii, na kształtowanie braterstwa kapłanów i świadomości bycia katolikiem, kapłanem i znakiem sprzeciwu. Kapłani ewangeliczni mają stać na straży świętych misteriów, nie jedynie obsługiwać sakramentalny punkt usługowy. Autor wskazuje na przyczyny niepowodzeń niektórych reform podjętych przez Sobór Watykański II czy Jana Pawła II (sprawa założyciela legionistów – Maciela, jezuitów, żeńskich zgromadzeń zakonnych w USA). Kryzysy nie są czymś nowym, Kościół wciąż oczyszcza się z kąkolu. To po Odwadze bycia katolikiem lektura obowiązkowa dla wszystkich, którzy czują się odpowiedzialni za Kościół. Weigel głęboko, choć lekkim piórem a chwilami i dowcipnie, analizuje dzisiejszy Kościół i wskazuje konkretne działania w nowej ewangelizacji. Z całej lektury wybrzmiewa wielka troska o kwestię postawioną przez Jezusa w Łk 18,8: „Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?”.

ank