Porywająca lektura czterech rozdziałów (Charyzmat nie z tego świata; Święcenia – misja – życie: wielka wizja Jana Pawła II; Kapłan w rodzinie Kościoła; Kapłańskie nawrócenie duszpaster­skie) potwierdza udaną próbę odpowiedzi autora na pytanie o to, kim jest pasterz. Bp A. Siemieniewski pomaga zrozumieć kapłań­stwo służebne. Już Wstęp – bardzo zachęcająca i solidna synte­za treści książki – przekonuje, że autor powie w interesujący sposób o wielu istotnych sprawach. Tytułowy charyzmat Tymo­teusza to termin użyty przez św. Pawła. Apostoł pisze o chary­zmacie raz danym, który trwa w obdarowanym przez całe życie. „Tymoteusz ma się do niego odwoływać, jego mocą żyć i działać.” „Nie zaniedbuj w sobie charyzmatu” (1 Tm 4,14) – woła Święty z Tarsu, a w innym miejscu przypomina, aby Tymoteusz „rozpa­lił na nowo charyzmat” (2 Tm 1,6). Św. Augustyn zaznaczy, że jest biskupem „dla” wspólnoty Kościoła, ale chrześcijaninem razem „z” tworzącymi ją ludźmi. Punktem wyjścia dla zrozumie­nia i doświadczenia w pełni tego charyzmatu nie z tego świata jest świadomość owych „dla” i „z”. W tym duchu idzie także Pastores dabo vobis i nauczanie św. Jana Pawła II na temat powołania do kapłaństwa służebnego. Charyzmat ten jest szcze­gólnego rodzaju, ale – jak każdy charyzmat – wzrasta we wspól­nocie i dla wspólnoty Kościoła. „Dlatego duchowość kapłańską można budować tylko zaczynając od pogłębienia duchowości wspólnej wszystkim chrześcijanom.” Mówiąc krócej, aby być dobrym księdzem, najpierw trzeba zostać dobrym chrześcijani­nem. Ewangelizacja to przecież świadectwo, a nie sama wykład­nia katechizmu. Czy bp Siemieniewski ujmuje kapłaństwo cało­ściowo? Z pewnością daje świetną syntezę, a przy tym mnóstwo materiału do analizy. To lektura obowiązkowa dla biskupów, prezbiterów, diakonów, kleryków i świeckich. Można przypusz­czać, że gdyby choć część z wymienionych zapoznała się z jej treścią, byłby to dobry krok w kierunku umocnienia (a może też reperowania?) communio Ecclesiae między duchownymi, a tak­że między nimi i świeckimi.

ank