"Duchowni są z upodobaniem recenzowani, niestety najczę­ściej z pominięciem obiektywizmu” – zauważa we Wstępie do wydania polskiego bp Wiesław Śmigiel. Emocje wywołuje sam fakt istnienia tej grupy zawodowej, jej styl życia oraz działalność. Najwięcej uwagi przykuwa celibat, postrzegany jako nadludzkie wyrzeczenie, ale częściej ukazywany jako hipokryzja. Medialny obraz księży, często niemający wspólnych punktów z rzeczywi­stością, koresponduje, niestety, z odbiorem duchownych w spo­łeczeństwie. Prawdzie nie sprzyja jednak także druga skrajność, czyli przesadne idealizowanie ich przez część środowisk dewo­cyjnych. Lektura książki Rossettiego powinna obalić mur naro­słych stereotypów. Autor nie dywaguje, ale udowadnia – na podstawie dwóch kwestionariuszy przeprowadzonych na grupie 3724 duchownych z 16 diecezji w USA i badań innych, nie zawsze przychylnych Kościołowi ośrodków – że księża są najbardziej zadowoloną grupą zawodową, i wskazuje na tego przyczyny. Najmocniej na poczucie szczęścia wpływa więź z Bogiem, rodzą­ca wewnętrzny pokój. Istotne są też praktyki duchowe oraz radość ze sprawowania sakramentów. „Wpływ duchowości na pozosta­łe sfery ich życia jest zdumiewający.” Postrzeganie celibatu, pozytywne relacje z przełożonymi, zażyłe przyjaźnie mają swe źródło w dobrze przeżywanej duchowości. Przeszkody na drodze do życia pełnią powołania (m.in. dysfunkcyjne dzieciństwo, przemęczenie) nie są bagatelizowane. Rossetti podaje tu wyniki badań i dodaje do nich szereg propozycji mających pomóc w trud­nych sytuacjach. „Ze zgromadzonych danych wyłania się portret dzisiejszego duchowieństwa – często pouczający, nierzadko zaskakujący, czasem rozczarowujący, a nieraz zagadkowy.” Ude­rza fakt, że choć pierwsze badanie miało miejsce tuż po ujawnie­niu tzw. skandalu pedofilskiego w USA, księża odczuwali radość ze swego powołania pomimo potępiania ogółu duchowieństwa przez media i opinię publiczną. Rossetti pokazuje ich jako zwy­kłych ludzi, ale też wskazuje na duchową wyjątkowość. Ważny w przeprowadzonych badaniach jest wniosek o konieczności kształtowania jedności duchownego z Bogiem, samym sobą, braćmi w powołaniu i innymi ludźmi. Księża to ludzie komunii, a ta wymaga właściwej i nieustannej formacji. „Wyniki badań raz po raz ukazywały fundamentalne znaczenie życia duchowego dla wewnętrznego pokoju, dobrego samopoczucia i osobistej radości duchownych.”

ank